Różne odmiany języka angielskiego

To Brytyjczycy wprowadzili język angielski do obu Ameryk, kiedy przypłynęli tam między XVI a XVII wiekiem. W tamtych czasach pisownia nie była jeszcze ujednoliconym systemem znaków, ponieważ nie istniały słowniki, które by te wzorce wytyczały. W Londynie słownik opracowali naukowcy, natomiast w Stanach Zjednoczonych zasady spisał Noah Webster, amerykański reformator ortografii. Jego „wini się” za dokonanie zmian w pisowni części wyrazów. Jak głosi plotka, zrobił to celowo, aby odróżnić wersję American English od wersji brytyjskiej, chcąc w ten sposób zaznaczyć kulturową niezależność od kraju macierzystego.

Różnice w wymowie między amerykańską i brytyjską odmianą angielskiego zaznaczyły się zaraz po przybyciu pierwszych brytyjskich osadników do Ameryki. Ludzie ci mówili tak zwaną mową rotyczną, w której wymawiany jest dźwięk „r”. Wyższe brytyjskie klasy chcąc się odróżnić od „zwykłych” ludzi, łagodzili wymowę dźwięku „r”. Elita była uważana za wzorzec bycia modnym, dlatego część ludzi zaczęła kopiować modną mowę, aż w końcu stała się ona powszechnym sposobem mówienia na południu Anglii.

Chociaż istnieje o wiele więcej odmian języka angielskiego, amerykański angielski i brytyjski angielski to dwie odmiany nauczane w większości programów ESL/EFL. Ogólnie przyjmuje się, że żadna z nich nie jest jedyną poprawną, a preferencje w użyciu każdej z nich często wynikają z osobistych przekonań lub uwarunkowań. Trzy główne różnice między amerykańskim i brytyjskim angielskim to:

1. Wymowa: różnice zarówno w samogłoskach, jak i spółgłoskach, a także akcent i intonacja.
2. Słownictwo: różnice w rzeczownikach i czasownikach, zwłaszcza użycie czasowników frazowych oraz nazwy konkretnych narzędzi lub przedmiotów.
3. Pisownia: różnice występują zazwyczaj w niektórych formach przedrostków i sufiksów.